دیشب به یاد مویت تا صبح گریه کردم
پنهان در آرزویت تا صبح گریه کردم

پیدا نشد چراغی درخلوت ِشب من
بی چلچراغ رویت تا صبح گریه کردم

هر شب من و ستاره...بی تاب ِالتهابیم
ای ماه با وضویت تا صبح گریه کردم

تنها نشسته بودم درکوی غمگساری
در انتهای کویت تا صبح گریه کردم

مستم نکرده ساقی با ساغری شکسته
درحسرت سبویت تا صبح گریه کردم

ای ساز بی وفایی تا چند می نوازی ؟!
با هرصدای هویت تا صبح گریه کردم

پایان ندارد این غم تا وصف حال دیگر
با یاد گفت و گویت تا صبح گریه کردم